MALIA SER profesor de Literatura, o curso pasado tiven que impartir clases de Historia. Cando un enfronta esa disciplina é inevitábel contar certos sucesos aos alumnos, por exemplo os magnicidios....
A fotografía viralizouse hai uns días. En primeiro plano aparece o ministro de Universidades, Manuel Castells, despeiteado, cunha camiseta reivindicativa e americana; nun plano superior, con sorriso de desprezo e escarnio, Rafael Hernando, coñecido voceiro do Partido Popular na anterior lexislatura
DÁ O MESMO que nos atopemos cun descoñecido no ascensor, coa persoa que nos pon o café, cun familiar ou cun compañeiro de traballo: imos falar do tempo.
TENDEMOS a dar moita importancia aos sucesos do día a día ou dos últimos séculos, pero convén non esquecer endexamais que se a Historia fose un día coas súas 24 horas, eses eventos que consideramos tan importantes ocuparían os últimos dez segundos, o último segundo ou quen sabe se algunha centésima solta ás 23.59.
Nestas datas sempre especiais gústame lembrar un dos cartaces e camisolas máis repetidos nas manifestacións feministas: “Durante séculos Anonymous foi unha muller”. Porque esa pancarta é moi certa os que facemos cultura e ciencia temos que reivindicar o papel daquelas mulleres que racharon fronteiras e son aínda arestora un referente intelectual
Nestas datas sempre especiais gústame lembrar un dos cartaces e camisolas máis repetidos nas manifestacións feministas: “Durante séculos Anonymous foi unha muller”. Porque esa pancarta é moi certa os que facemos cultura e ciencia temos que reivindicar o papel daquelas mulleres que racharon fronteiras e son aínda arestora un referente intelectual
NON É A MIÑA intención poñerme aquí apocalíptico con respecto á educación. Semella evidente que estamos ás portas da aprobación dunha nova lei en España e na Galiza, outra norma que probabelmente non arranxará demasiado porque, para comezar, creo que non se consultou cos docentes. E tamén semella evidente para calquera que estea nas escolas e institutos que hai dúas afirmacións aparentemente contraditorias pero certas: que os mozos de agora son a xeración con máis posibilidades de todos os tempos… e que a súa aprendizaxe vai cada vez a peor.
De todas as marxinacións da literatura española das últimas décadas quizais a máis inexplicábel sexa a dos novelistas que marcharon ao exilio despois da Guerra Civil.
NON SEI SE en Neira de Jusá —o antigo nome de Baralla— ou na miña casa materna tiñan unha especial xenreira aos muiñeiros, pero o caso é que grazas á miña nai chegoume un refrán que, en boa medida, define o que boa parte da sociedade española pensa da dereita estatal: «Cambias de muiñeiro, pero non cambias de ladrón» —escuso dicir que non se debe tomar ao pé da letra—.
CANDO UN trata con rapaces no día a día un dos asuntos nos que máis ten que insistir, máis como está o panorama, é na igualdade. Na Galiza temos unha ferramenta sinxela para isto e non é outra ca nosa propia historia como pobo
OS CURRÍCULOS educativos, ademais de ser pouco respectados, son documentos aburridos e dignos de discusión, como sabe quen se dedique á docencia nesta época de dominio da pedagoxía e a psicoloxía....
Hai uns días fíxose viral un vídeo que ensina a dupla faciana das clases dirixentes británicas. O protagonista, case que inevitábel, era Boris Johnson, primeiro ministro, vencedor das recentes eleccións para revalidar ese cargo, xeralmente considerado un bufón tanto no continente coma en boa parte da Gran Bretaña e o máis firme defensor do Brexit. Despois dunha breve introdución, Boris lánzase ao recitado nun grego clásico máis que aceptábel do comezo da Ilíada.
A PESARES do recente pasamento do patriarca das letras israelís, Amos Oz, a literatura daquel país goza dunha grande vitalidade. A voces xa clásicas como as de David Grossman ou Etgar Keret –unha debilidade persoal–, temos que sumar aos escritores mozos que comezan a traducirse a linguas occidentais.
NON HAI pobo sen poesía, tal cousa non existe. De feito, non hai xeito de coñecer mellor o verdadeiro cerne dun pobo que ler aos seus poetas, aqueles que transmiten o que os románticos alemáns chamaron pomposamente o Zeitgeist, o espírito popular.
A HUMANIDADE pódese dividir de moitas formas —por raza, sexo, relixión ou clase social, como un exemplo das máis frecuentes—, pero para min hai unha separación máis inmediata e ás veces importante: as persoas ás que pican os mosquitos e as que non. Eu estou no primeiro grupo e os veráns son unha tortura se esquezo ou, por calquera circunstancia, non podo usar un repelente. Cando me enganchan fóra da casa, sen mosquiteira nin produtos químicos a man, o resultado son unhas pernas tumefactas e, nos casos máis graves, un paseíño polas urxencias.
Nesta columna teño expresado en máis dunha ocasión a miña admiración pola cultura xudía nas súas máis diversas manifestacións: o amor pola lectura, o feito polos científicos nos enormes avances científicos do século XX —en especial na física cuántica—, a presenza en España tal e como a recolleu Yitzhak Baer na súa obra mestra, as particularidades da cultura yiddish de Isaac B. Singer ou Der Nister, a figura inabarcábel de Kafka…
XA SABEN vostedes que estamos na época da indignación e a ofensa, sobre todo polas redes sociais. Todos estamos ofendidísimos por como nos foi na feira e esquecemos que a contamos segundo como nos vai nela.
CON ISTO dos pactos acadados polo centro e a esquerda españois os que nos dedicamos ao ensino semellamos destinados á enésima reforma educativa, que se supón tampouco resolverá nada porque existe un problema de base no sistema e é o problema relixioso.
UNHA DAS mellores cousas dos éxitos editoriais non agardados é que convidan ás editoriais a afondar na bibliografía do autor que os protagoniza. Foi o caso do magnífico sobre as cores do ensaísta francés Michel Pastoureau, un texto delicioso que editou hai un par de anos Periférica e que debeu encaixar ben, xa que o selo regresa ao medievalista para un asunto ben diferente pero tamén orientado cara a divulgación
HAI UNS DÍAS atopei un vídeo nunha rede social que partellei con moito gusto. O 26 de febreiro de 1984 o xeneral Augusto Pinochet viaxou a Punta Arenas, na fin do mundo, no estremo sur de Chile. Cando presidía un acto, un berro alto e claro interrompeuno: «Asasino! Asasino!».
DAS POUCAS cousas das que podo presumir sen poñelas no currículo e de ter aparecido unha vez con foto e todo en El Norte de Castilla, non porque teña especial aprecio ao xornal senón polo mero...
O OUTRO DÍA a miña sobriña Inés sorprendeuse de que soubese como chegaron ás miñas mans todos os libros da miña biblioteca. E aínda máis ao saber que podía lembrar cando e como lera cada un. Isto non me converte nun individuo especial, trátase dun caso de asombro infantil.
A DECADENCIA de Occidente é un mítico libro de Oswald Spengler que analizaba a civilización dende unha perspectiva que permitía prognosticar a súa caída en Europa e Estados Unidos, pero que nada...
Corre polas redes sociais unha captura de pantalla de contido musical acompañada sempre por comentarios lapidarios do tipo "O mundo vai á merda" ou "Señor, lévanos axiña"
Ao día seguinte aos Reis de 2015 dous homes entraron na revista satírica francesa Charlie Hebdo e asasinaron oito traballadores da redacción, nomeadamente cinco debuxantes. No camiño de morte deixaron, ademais, outros catro cadáveres: un policía, o escolta do ilustrador Charb, un convidado á xuntanza e o bedel do edificio do lado, no que entraran por erro
PUBLICOUSE estes días nun xornal nacional un artigo, asinado polo historiador político Fernando Vallespín, sobre a desaparición dos intelectuais e a súa substitución polos expertos ou, peor aínda, polos tertulianos -como isto é un castelanismo, propoño como alternativa falabaratos-.
EN NUMEROSOS libros que se están a publicar nestes anos sobre o funcionamento da mente e o intelecto humanos pódese atopar un argumento que ten que ver co noso comportamento social.
UN BO AMIGO —o que imos manter no anonimato— e máis eu vimos de crear O estándar umaroli . Pode parecer pedante, pero asegúrolles que é unha etiqueta moi necesaria para certo tipo de libros. Marc...
