martes. 20.10.2020 |
El tiempo
  • Condiciones meteorológicas
    A Coruna
    17.5 °C
    muy nuboso
  • Condiciones meteorológicas
    Lugo
    13.9 °C
    nubes
  • Condiciones meteorológicas
    Ourense
    12.4 °C
    lluvia moderada
  • Condiciones meteorológicas
    Pontevedra
    16.5 °C
    nubes
  • Condiciones meteorológicas
    Compostela
    14.4 °C
    lluvia ligera
martes. 20.10.2020
El tiempo
  • Condiciones meteorológicas
    A Coruna
    17.5 °C
    muy nuboso
  • Condiciones meteorológicas
    Lugo
    13.9 °C
    nubes
  • Condiciones meteorológicas
    Ourense
    12.4 °C
    lluvia moderada
  • Condiciones meteorológicas
    Pontevedra
    16.5 °C
    nubes
  • Condiciones meteorológicas
    Compostela
    14.4 °C
    lluvia ligera
O Cabaret Voltaire
Jaureguizar / O Cabaret Voltaire

Pode ler a última entrada do blog facendo click aquí.

Desculpen as molestias.

O reino que nunca deixamos de ser

Unha vez, fará vinte anos, pregunteille a Xavier Senín polo gran mito galego: a existencia dunhas naves nas que Cultura dá hospicio os libros que ninguén vai ler. Son milleiros de volumes de concepción non desexada. Xavier eludiu contestarme, pero souben que se ocupara de entregalos nas bibliotecas como se fosen galgos rexeitados por cazadores.
Manel Loureiro

Axentes camuflados da poesía secreta

Cando Rafael Diestre cansaba dos monólogos reiterativos da muller marchaba tocar o piano. Ela íalle detrás falando e falando. De súpeto, Carme paraba e preguntaba: "Rafael, estasme escoitando?" O escritor seguía tocando o piano. Carme insistía: "Rafael, estasme escoitando?". "Relativamente, Carme".

Un home que non cansa de sorrir

As nanas, as cancións de amor e as marchas militares explican un país. O Ribadeo dos 80 explícabao Jota, o guitarrista de heavy metal máis virtuoso que deu a vila: "Intenteino coa música clásica. Empezo a escoitala, é agradable; pero sempre me pregunto cando entra a batería", confesaba axitando a melena, agora canosa.
Isaac Díaz Pardo

Berberechos salgados en Pepe do Coxo

As tertulias do Méndez Núñez reunían a intelixencia colectiva de Lugo. Piñeiro, Celestino Fernández de la Vega, Alonso Montero, Tino Grandío, Fole, Ánxel Xohán, Álvaro Gil. Mouriz debuxaba caricaturas deles mentres falaban. Sobre todo, falaba Manuel María. Cando chegaba Pimentel baixaba a voz. "Señores, respecto. Chega o difunto Pimentel"

Vasos, trapecistas e matrimonios ao caer

Elvira tardou un matrimonio en descubrir con quen casara. Foi un revelación que se lle presentou coma unha fantasma na néboa: pequena e leve. Medrou lentamente —sospeitas, conversas—. Cando viu o puzzle completo horrorizouse. "Álvaro no me dijo una verdad en su vida"
Camilo José Cela. ARCHIVO

Sabes onde vas comprar o pan?

A Casa do Rebumbio gañaba moitos cartos servindo marisco no verán. Chema do Rebumbio estreaba sorriso e camisa branca cada setembro. Eran os anos 50. Chema alzaba un maletón cheo de mudas e pantalóns ao alto do bus da Empresa Ribadeo. "Onde vas, Chema?". "A Madrid, ver zarzuelas e vedettes!". "Durante canto tempo?" "Durante 35.000 pesetas!"

Un parto asistido por Rita María

O debate era sobre a estirpe. Eu xogaba con cartas marcadas. Non nacín en Ribadeo, pero botei o farol da linaxe igualmente. Lourenzo e Fabián presumían de proceder de parroquias fondísimas no tempo, anteriores á Vilavella. Andrés calaba ao fondo. Lanzou un póker de ases: "Pois eu nacín das Catro Calles. Parto asistido por Rita María".

Sentidos adeuses aos estudantes da década

Cando era adolescente o corpo esixíame dous bisontes asados por xantar. O meu pai reprimíame. Exaltaba a milagre dos pans e os peixes na pensión de Madrid onde paraba nos 50. «A cociñeira abría dous ovos. Ía restando xema e clara a cada un cunha culleriña de café. Botaba aos poucos nun prato ata que tiña tres».
Wallace Stevens

Un orleans inchado coma un pasteleiro

Somos un país peculiar; extravagante, diría. Os poetas contan cada dous ou tres tuits por quen van votar e os políticos teiman en conmovernos liricamente co seu amor pola terra. Os poetas aspiran a facer política e os políticos se agochan tras poesía
Júlio Dantas e Ramón Cabanillas no balneario de Mondariz

Agrupadas chegaron as nubes soberanas

Laxeiro é o meu político favorito. Logrou ser presidente dun partido, aínda que tamén era o que recollía as cadeiras ao rematar as xuntanzas. Tiña o carnet número 1, que tamén foi o derradeiro. Fundou un partido para logo disolvelo. O pintor era tan anarquista que nin se concedeu poñerlle nome.
Ánxel Fole

Ondas cerebrais de Pimentel a Fole

Fole andaba calado aquela tempada. Manuel María preguntoulle pola cara de angustia. Don Ánxel deu unha calada intensa —os dedos amarelos, as unllas en sombra—: "Non mo nota? Teño a voz cada vez máis atiplada. E a miña barba? A barba non medra ao ritmo de antes. Mesmo diría que cae".

Un cento longo de prepucios filisteos

Laxeiro debuxaba reiteradamente. Ao remate da súa carreira, convencido de que trascendería, adoitaba coller un papel no bar e, diante dun amigo, trazaba un garabato e asinaba. Erguía o debuxo. "Canto pensas que vale?" A cifra sempre desmesurada. Daquela, rachaba o papel. "Agora non vale nada".
Carlos da Aira

Batalla aérea nun ceo de Suárez Couto

Vázquez era longamente maior ca min. Ignoro a causa e o momento do seu pasamento. Sei que morreu porque se me apareceu ao pé da cama para avisarmo. Nada lle preguntei porque desconfiaba. A morte non é necesariamente o final no seu caso: era un impostor

O único dente roto de Mikel Erentxun

A primeira vez que entrei no café Derby, en Santiago, levoume o meu pai. Empeñouse en sentarmos na mesa de Valle Inclán. Non soubemos se estaba nunha ventá para ver o carrusel das rúas ou máis abrigada, ao calor tibio da barra. Ao cabo, sentamos na primeira mesa ao entrar dende a praza de Galicia. El sorriu.

O reloxo de dona Lupita respira lento

Lois Caeiro mencionou unha langosta con ovos fritidos servida en Ribadeo nun artigo solleiro deste xornal. Eu sentín un horror na imaxinación porque, para sentilo no padal, debería probalo. Baudelaire dicía que o maior pracer é o asombro
Emilio Mola

A política é unha arte para insomnes

ANIMEIME COA obra de Homero para tratar de comprender a convulsión política que padecemos. En paralelo, estou co libro de conversas de María Reimóndez con Ana Pontón , nesa orde. Son consciente de que esta clase de diálogos con políticos fanse para que o candidato intelectualice o seu programa electoral e de que non hai preguntas que vaian facelo remexer na cadeira....
Manuel Veiga Taboada

Javier dispara contra o seu padastro

Os barómetros estiveron cargados de sombras silenciosas esta semana. Somos seres para morte por pandemia, avisounos Heiddeger. Ata que morreu, el procurouse auga do pozo fondo da Selva Negra e embutidos colorados das montañas ancaresas.
Valle Inclán

A noite que cheguei ao Derby

No principio desta semana a calor esmagaba cunha crueldade innecesaria para un maio no que confiamos en regresar ao futuro. Mañá entraremos na Nova Normalidade, esa distopía que nunca debeu ser o noso destino
Snob Megalove.pano

Todos os Snob Megalove

A primavera empeza cando lle peta a Meteogalicia. Soberanamente.Oficialmente faltan unhas semanas. Para min a primavera empezaba cando florecía as mazairas de detrás de casa e cando as gatas empezaban a berrar nocturnamente os desgarros. No xardín de agora non teño mazairas e as michas xa non me espertan bañado en terror

Durmir coa man na fronte para reter os soños

Vivimos no románico. Estamos refuxiados no espazo escuro e recóndito das nosas casas, encollidos baixo un arco de medio punto, traumatizados por un ser poderoso, invisible e ommnipresente; confiando nun pantocrátor que nos salve.

Un baile monegasco con aire de rosas

Nunca saberei o xeito no que se coñeceron os meus pais. Como en todo acontecemento, hai dúas versións: a narración da miña nai e a narración do meu pai. Ese desconcerto irritábame ata que reparei en que temos catro versións da vida de Xesús. Ao cabo, os meus pais tiveron cinco fillos, que non é traballo menor; pero Cristo dividiu a Historia en dous.

Café negro e noces, amargor sobre amargor

A reserva de noces que me fixen para esta primavera non foi a mellor da miña serie histórica. Son cativas, medio mouras e teñen un punto de acidez que ás veces me reconforta e outras me fai xirar a lingua en centrifugado.

Nunca sabiamos se o gato estaba na casa

O meu barrio era abundante en gatos. Parecía que todos os michos de Ribadeo se citasen arredor das Casas dos Profesores. Andaban todos xuntos, como en Todos vós sodes capitáns. Era unha pandilla desabrigada de rebeldes sen causa, de fumadores precoces, de desafíos cicatrizados, de habituais nos billares.
Tommaso Marinetti. EP

O meu tío Santi levábase flores á tumba

O escritor futurista Marinetti empezou cantando "ao perigo, ao hábito da enerxía e á temeridade" e acabou durmindo coa condecoración que lle concedeu Mussolini debaixo da almofada

Quico Cadaval. XESÚS PONTE

O decamerón que lle contei á miña nai

O dramaturgo Quico Cadaval contoulle o Edipo de Sófocles á nai. Eu pensei que sería boa idea contarlle O decamerón de Bocaccio á miña.
Xan López Domínguez.

Tres galiñas voando no paraninfo

Escritores, editores e libreiros fan públicas as nominacións para a Gala do Libro Galego. Paco Martín vén de cumprir 80 anos. Nin unha mención a Paco, que vén de publicar unha novela ben agradable. Nin un cariño ao ilustrador Xan López Domínguez. Cando baixarán estas febres bravas e afoutas?
Urbano Lugrís

As congas que non van a ningún sitio

Os sogros convidaron onte a xantar na casa da Coruña. Acudínlles porque nunca renego das cigalas cocidas en sete fervores delicados. Tamén Dante confiaba nas propiedades redentoras do número 7. Sería unha soberbia pola miña banda cuestionar un poeta maior ou a cociña dos meus sogros

Amaro Ferreiro pisa a delicada caixa de ovos

Cada vez hai máis persoas pisando na caixa de ovos que foi a Transición. Pode que fose o único xeito de acomodar as escuras flores franquistas sen que nos caese a tortilla, pero deberíamos evitar enchernos a boca co adxectivo modélica.
El periodista David Gistau. EP

O café e os churros quedaron xelados

David Gistau morreu. Probablemente o apelido non lles soe máis que a chasquido. Gistau era columnista na prensa de Madrid. Nada menos, nada máis

Teletransporte ou carreiriña de can?

Clara Sánchez falaba coa cara transida pola clarividencia do vivido. A señora de Lugo aseguraba que fora teletransportada. Desconfío. Como desconfiei cando o ensaísta George Steiner afirmara que a cultura galega era unha trapallada.