Escribiu Maurice Blanchot, ao final da segunda parte do seu libro A comunidade inconfesable, titulada A comunidade dos amantes: "O demasiado célebre e demasiado machucado precepto de Wittgenstein, Do que non se pode falar hai que calar, indica de feito que se ao enuncialo non puido impoñerse silencio a si mesmo, en definitiva, para calar, hai que falar. Pero, con palabras de que clase?".
Un chamador de porta, da porta que cría a da súa casa. Un chamador de bronce, cun anel, da casa derrubada da Málaga natal. Os seus amigos Julia Castillo e Javier Ruíz tomáronlle fotos e mandáronllas. Velas desencadenou finalmente o seu regreso a España depois de 45 anos no exilio un 20 de novembro de 1984.
Sempre que escoitei esta canción, este canto popular alentejano na voz do José Afonso, sentín que, dalgún xeito, falaba de Pessoa. "Já fui mar, já fui navio/ Já fui chalupa escaler/ Já fui moço, já sou homem/Só me falta ser mulher". Só lle faltaba ser muller a Pessoa. Por que ningún dos seus 160 heterónimos foi unha muller? Como me gustaría sabelo.
QUE DESVÍO deste ar frío se cumpre no rostro? Aquel día, a muller abriu a xanela para que a choiva caíse no seu corpo. Deitada no chan, as pingas precipitábanse perpendicularmente nunha distancia...
O poeta de Rianxo atravesa un bosque para cuestionar o saber absoluto no seu terceiro libro, 'A vida salvaxe', co que gañou a última edición do premio Afundación de poesía
'Os eidos', como lugares onde a memoria se concentra e irradia, eidos que Novoneyra definía como "os sitios da terra que poden nomearse nun microtopónimo, que poden identificarse por un nome"
