En tempos de frío, un misto prendido é quen de confortarnos. Así acontece con libros e obras de teatro nas que a viaxe chega para sacarnos dun tempo no que non cultivamos nin memorias.
Houbo un tempo no que Blanco Amor, na madurez, decidiu converterse nun demiurgo léxico. Sabía que son as palabras as que rematan por determinar as historias.
Imaxinemos que Galicia e Portugal fosen corpos celestes que, cada cen anos, achegan as súas órbitas. Propóñolles un xogo: ver de que xeito Galicia se proxecta no veciño do sur de cada vez, desde desexos clandestinos a intentos esnafrados
Cando comezas a ter nostalxia do teu propio pasado? Cada ano que pasa, teño máis memoria dos mesmos acontecementos pasados e máis preguiza en recuperala, aínda que estea no fondo de moito do que escribo. Todo o tempo que miro para atrás deixo de observalo en diante.
Ultimamente padezo do síndrome da oportunidade perdida. Moito do que leo e vexo paréceme cartucho malgastado, historias que merecían bastante máis do que se fai con elas. Xa non só é que os cartos para levalas adiante sexan limitados. É que comezo a pensar que tamén o son as ideas.
Volver a eses filmes bélicos das tardes dos domingos supón un fenómeno estraño. Aínda que coñezamos de memoria os escenarios da II Guerra Mundial, a quen non recoñecemos é o inimigo ao que vencen británicos e americanos.
A supervivencia de venerables revistas coma o Anuario Brigantino axudan a revelar as lagoas e problemas do sistema actual de publicación académica e científica para as pequenas culturas.
O único xeito de mudar de estación de maneira digna é sacudindo os sentidos alí onde sexa posible. Aínda que sexa mudados en serpes atravesando un río subterráneo
Nas fábulas antigas os animais sempre aparecen de maneira singular, como representantes dun clon universal. Son bichos solitarios. Pero cando a literatura tenta facer o mesmo, o resultado pode ser exasperante
En que medida o escritor pode escapar do seu tempo e da súa época ► Máis que un termómetro, a literatura é un barómetro que dá conta das altas e baixas presións dunha sociedade
Un vello ordenador dormita na miña sala de estar. Aínda non sei que facer con el, en que armario, trasteiro ou casa gardalo por outras tres décadas. Sei que en como en cada rapaz da miña xeración, nel radica boa parte do que eu son.
Seica cando vai máis calor é cando se mercan os ordenadores con mellores tarxetas gráficas e memoria ram. Como se a apertura do mundo ao bo tempo incitara a explorar territorios dixitais que agachan tantas verdades que non se dan abranguido
Choramos pola perda dos cafés, pero xa non temos tempo para ir a eles. Máis nos valía tentar salvar os mobles que marchan no camión das últimas mudanzas do século XX.
A agonía é un proceso participado e colaborativo. Ás veces non nos decatamos de que, coma no meme dos africanos que bailan co cadaleito, nós tamén queremos botarlle uns pasos co cadáver ao ombreiro
Nos vindeiros anos asistiremos á progresiva desaparición do legado creativo dun rapaz brillante: Esteban Yáñez. Segundo creben as empresas de internet e as súas cabeceiras dixitais, perderemos gradualmente receitas, cancións, frases brillantes e vídeos delirantes. E non será estraño: cando máis capacidade temos de preservar a cultura, máis temos a sensación de que a perdemos para o futuro.
Como non podo percorrer os camiños do país, emprego o confinamento en aventuras perigosas e tamén inesperadas, como explorar o cine producido durante na II Guerra Mundial na Alemaña nazi e na Francia de Vichy
Observo a colección fotográfica de Ruth Matilda Anderson e o delicioso masaxe mental que fai nas nosas cabezas. E decátome: adoramos ver estampas desaparecidas do país, pero, sobre todo, adoramos Galicia como unha desaparición perpetua.
Apenas estamos ao principio do que será un periodo único nas nosas vidas, aínda que non sabemos canto de único. Bótolle unha ollada a tres confinamentos que son, á súa vez, tres modos de afrontar a reclusión e os seus efectos sobre a memoria, o pasado e a identidade
Viaxo a Londres para atoparme cos vellos heroes da Ilíada na exposición Troia: mito e realidade do British Museum. Tras máis de trescentas pezas, chego a unha conclusión: Seguimos sen saber onde está Troia, pero estou certo de que nunca deixou de existir.
As exposicións retrospectivas teñen a habilidade que nos resumen ao que, no fondo, somos: un renglón singular no conto do mundo. Ás veces, como a fadista María Severa, unha marca por descubrir para turistas melancólicos
Antonio Scurati apela na súa monumental novela sobre Mussolini ao criterio e xuízo do lector para avaliar o fascismo. Tal argumento cabal soa ata revolucionario en tempos nos que todo o mundo parece ter a necesidade de adoctrinarte
REMATO E COMEZO anos subindo montañas. É un ritual para un mundo de rutinas. Desta volta, ascendo os dondos cumios do Xistral entre cabalos bravos e montes de turba. Aquí están -en realidade, queremos que estean- as orixes de todo
Volver sobre antigos proxectos literarios pode ser como unha cea de antigos alumnos: unha xuntanza de estraños no que o primeiro que non recoñeces es ti mesmo
Percorro o Culturgal convencido de que non hai resposta posible á pregunta que nos facemos todos: É esta feira un espellismo ou é un retrato estraño do país? Só me queda claro que o sector que a mantén non parece disposto a renunciar.
Subimos ao monte Pindo con setenta persoas para visitar a fortaleza da Moa e celebrarmos o Día Mundial do Patrimonio. Era a primeira vez que se facía un roteiro monográfico deste gran sitio arqueolóxico do occidente galego, que está aínda sen catalogar oficialmente.
Os suevos seguen de moda, pero volverán ao hiperpoboado limbo dos esquecidos galaicos sen que se lles dedique unha mínima obra de ficción. Pero todos estaremos convencidos de que non se fixo outra cousa neste tempo
Consultorio tecnolóxico Gago. Estes días ando tan estresado que fixen unha cousa e deixei de facer outra. A que fixen foi mercar dúas pantallas que teño conectadas ao meu portátil, estendendo o escritorio. Non descubro a pólvora, como é evidente, pero en asuntos de hixiene persoal íntima —é dicir, o que é un ordenador ou un móbil hoxe en día— a pólvora haina que descubrir sempre por un mesmo
Unha boa técnica de buscar grandes historias na erudición galega está en explorar as notas a rodapé: alí é onde adoitan perderse os grandes relatos do país
Non se preocupen: non me vou comportar como un poeta galego que acaba de descubrir os haikus ou coma un programador cultural que aínda pensa que o rap é moderno. Pero vai unha gabanza das historias mínimas que o tempo limpa e lima ata reducilas a esencia de algún tipo de verdade